19.9.09

ZACHWYT DEKRETOWANY

Naturę współczesnego kryzysu myśli estetycznej nietrudno jest określić. Wynika on z rozbieżności między ową myślą a rzeczywistością, czyli sferą zjawisk zwanych potocznie artystycznymi, z nieprzystawania dawno wypracowanych i wciąż szeroko używanych pojęć estetyki do tej rzeczywistości, z pogłębiającej się wciąż różnicy między zakresami przedmiotowymi estetyki i współczesnej sztuki. Znacznie więcej trudności sprawia natomiast lokalizacja historyczna tego kryzysu. Trudno mianowicie orzec, czy zaczął się on dopiero kilkadziesiąt lat temu, wraz z ekspansją awangard artystycznych z jednej strony, a kultury masowej z drugiej – czy też znacznie wcześniej: wtedy, gdy estetyka filozoficzna obejmowała jeszcze swymi pojęciami i dociekaniami cały uznany zakres zjawisk artystycznych. Witold Kalinowski, ZACHWYT DEKRETOWANY

12 punktów sztuki kontekstualnej

1
Nie istnieją przedmioty pozbawione znaczeń i nie istnieją znaczenia pozbawione przedmiotów, jeden i ten sam przedmiot może mieć różne znaczenia w różnych kodach; jedno i to samo znaczenie można przypisać różnym przedmiotom. Prowadzi to do dwóch rodzajów wieloznaczności:
1. wieloznaczności przedmiotów mających to samo znacznie
11. wieloznaczności znaczeń mających ten sam przedmiot.
W określonym kontekście tylko jedno ze znaczeń przyjmujemy za prawdziwe. Kryterium wyboru jest kryterium prawdy.

UCIECZKA W METASZTUKĘ

Pogłębiający się ciągle proces intelektualizacji oraz instytucjonalizacji sztuki współczesnej doprowadził w drugiej połowie dwudziestego wieku do powstania jej nowej mutacji, którą można określić mianem metasztuki. Chociaż ugruntowane w artystycznych faktach, rozróżnienie między obszarem sztuki i metasztuki nie jest łatwe, bowiem przedstawiciele tej drugiej starają się zatrzeć demarkacyjną linię podziału. Autor przedstawia własną propozycję takiego rozróżnienia oraz uzasadniające je kryteria. Jerzy Hanusek, Estetyka i Krytyka, 6 (1/2004)

6.9.09

Ludzki mózg posiada naturalną wrażliwość na harmonijne proporcje.

Ludzki mózg posiada naturalną wrażliwość na harmonijne proporcje dzieł sztuki - dowodzą badania prowadzone przy użyciu rezonansu magnetycznego. O istniejącej w naszym mózgu biologicznej podstawie odczuwania piękna piszą włoscy neurolodzy na łamach pisma "Public Library of Science". Piękno ukryte w mózgu, wp.pl

Ja: "Ludzki mózg posiada naturalną wrażliwość na harmonijne proporcje" - dotąd zgoda.

Kultura a cywilizacja.

Jeśli kulturę rozumiemy jako całokształt materialnego i niematerialnego dorobku ludzkości, wówczas pojęcie dobra kultury obejmuje zarówno rzeczy i usługi, jak i dobra niematerialne, a także zachowania, zjawiska etyczne itd. Dobra kultury dzieli się na: dobra instrumentalne (pośrednie), stanowiące środki do osiągnięcia innych dóbr i dobra autoteliczne (bezpośrednie), będące celem samym w sobie. Jedno i to samo dobro w różnych sytuacjach może spełniać funkcję raz dobra instrumentalnego, a raz autotelicznego (np. wykształcenie może być celem samym w sobie, a może być również środkiem do osiągnięcia innych celów). Kultura a cywilizacja, www.eszkola.pl

Prawda, dobro, piękno

Jerzy Prokopiuk: (...) jeżeli np. definiujemy czyste człowieczeństwo, to wiemy, że ma ono ileś cech, które człowiek posiada i które dzielimy ze światem zwierząt, roślin i minerałów. Ale chciałbym zapytać, czym jest czyste człowieczeństwo. I w moim rozumieniu czyste człowieczeństwo to jest zdolność, chociażby minimalna, ale jakaś musi być, do bezinteresownego szukania prawdy, prawdy dla niej samej, i bezinteresownego czynienia dobra, też dobra dla niego samego. Ale wiemy, że w starym platońskim układzie mamy trzy wartości: dobro, prawdę i piękno. www.gnosis.art.pl, Wywiad z Jerzym Prokopiukiem,rozmawiają Piotr Lewicz i Kamil Niedzielski, Wywiad ukazał się w drugim numerze z 2008 roku kwartalnika internetowego „Nowe Pismo”

Intelektualizm estetyczny jako estetyka rekonstrukcji poznawczych aspiracji dzieł sztuki.

Estetyka winna zatem nie tylko formułować bądź rozpoznawać kanony piękna, opisywać konwencje artystyczne oraz charakterystyczne dla nich konwencje przedstawień i jakości estetyczne dzieł z nich się wyłaniających; nie tylko wyjaśniać naturę doznania estetycznego przedmiotów pięknych, lecz także rekonstruować poznawcze aspiracje dzieł sztuki i oferować taką estetyczną dyskursywność, która wypowiadałaby przedmiot poznania, jaki jest sugerowany poznawczym roszczeniem dzieła sztuki. NOWA KRYTYKA, Jarosław Barański, Intelektualizm estetyczny, 16 lipca 2005